29 marca 1899 roku urodził się Ławrientij Beria – komisarz ludowy spraw wewnętrznych /NKWD/ oraz druga osoba – po Stalinie – w Związku Radzieckim, jeden z następców Józefa Stalina.
W wieku 18 lat, w 1917 roku wstąpił do partii bolszewickiej, działał w wywiadzie, był członkiem Czeka – Wszechrosyjskiej Komisji Nadzwyczajnej do Walki z Kontrrewolucją, Spekulacją i Nadużyciami Władzy. Krok po kroku Ławrientij Beria piął się po szczeblach władzy. Stanął na czele gruzińskiej Czeka, w 1931 roku został I sekretarzem KC w Gruzji, a w 1931 roku I sekretarzem Zakaukaskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.
W kolejnych latach został szefem NKWD, był odpowiedzialny za tysiące ofiar sowieckiego terroru, to na jego wniosek podjęto decyzję o wymordowaniu polskich oficerów w Katyniu, Miednoje, Ostaszkowie, Starobielsku i innych miejscach kaźni Polaków.
Po zakończeniu wojny w 1945 roku był – po Stalinie – drugą osobą w państwie, jednak prawdopodobnie Stalin chciał pozbyć się Berii, który zagrażał jego władzy w ZSRR. To się jednak Stalinowie nie udało, bowiem zmarł 5 marca 1953 roku. Beria, który przymierzał się do objęcia schedy po Stalinie został 26 czerwca 1953 roku aresztowany i pozbawiony wszystkich funkcji. Oskarżony o działalność antypartyjną i antypaństwową, szpiegostwo oraz próbę zdobycia władzy stojąc na czele spisku został skazany na śmierć.
Ławrientij Beria został rozstrzelany 23 grudnia 1953 roku w Moskwie, jednak do dziś pojawiają się informacje, że szef NKWD mógł zginąć już podczas aresztowania w czerwcu 1953 roku.