23 kwietnia 1935 roku prezydent Polski Ignacy Mościcki podpisał akt Konstytucji Kwietniowej, wprowadzający system prezydencki w Polsce.
Nowa ustawa przyznawała prezydentowi Polski nadrzędną pozycję wobec innych organów państwa, ponadto prezydent był odpowiedzialny jedynie wobec Boga i historii.
Jednym z głównych autorów nowej konstytucji był Stanisław Car, który tezy konstytucyjne przedstawił w styczniu 1934 roku podczas obrad plenarnych Sejmu. Konstytucję przyjął Senat 16 stycznia 1935 roku, a 23 marca tego samego roku ustawę przyjął Sejm. Z kolei 23 kwietnia 1935 roku na Zamku Królewskim w Warszawie konstytucję podpisał prezydent Ignacy Mościcki.
Głównym założeniem ustawy konstytucyjnej było wzmocnienie władzy prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Był on wybierany na kadencję 7-letnią w głosowaniu powszechnym spośród dwóch kandydatów, z których jednego zgłaszało Zgromadzenie Elektorów, a drugiego wskazywał ustępujący prezydent. Ograniczono rolę Sejmu i Senatu, z kolei rząd uniezależniono od parlamentu. Ważna zmiana została wprowadzona w roli Marszałka Senatu – to on – a nie Marszałek Sejmu – otrzymał funkcję związane z zastępowanie prezydenta kraju.
Warto również dodać, że prezydent zgodnie z nową konstytucją sprawował zwierzchnią władzę względem parlamentu i rządu. Mógł mianować premiera i ministrów, zwoływać i rozwiązywać Sejm i Senat, wyznaczać terminy ich sesji oraz powoływać 1/3 senatorów. Posiadał także prawo wskazania następcy na czas wojny, kandydata na prezydenta, mianowania lub odwołania Naczelnego Wodza. Dysponował także prawem łaski czy wydawania dekretów w czasie wojny.