Leżący nad rzeką Dziwną, czyli wschodnim ujściu Odry do Morza Bałtyckiego Kamień Pomorski, to jedno z najstarszych miast Pomorza Zachodniego. Od IX wieku Kamień Pomorski był ważnym grodem obronnym plemienia Wolinian, strzegącym drogi wodnej prowadzącej nad Bałtyk. Gród do swojego państwa włączył w 967 roku książę Mieszko I, a jego rozwój przypadł na okres panowania Bolesława Krzywoustego, który sprowadził do grodu Ottona z Bambergu, a przybyła misja duchowna ochrzciła dwór książęcy i ludność.
Na znaczeniu Kamień Pomorski zyskał dzięki przeniesieniu w 1175 roku stolicy biskupiej ze zniszczonego Wolina. Kamień zagrożony najazdami duńskimi został shołdowany przez Duńczyków w 1186 roku, gdy pod zwierzchnictwo duńskie oddał gród książę Bogusław II.
W 1274 roku książę Barnin I nadał Kamieniowi Pomorskiemu prawa miejskie. Miasto już wówczas było ważnym ośrodkiem handlu, rzemiosła i oczywiście stolicą biskupstwa. Miasto wykorzystywało ważny lądowy szlak handlowy łączący Kamień z Kołobrzegiem i Gdańskiem oraz miastami Hanzy.
Kamień Pomorski w swojej historii był świadkiem najazdów Duńczyków i Szwedów, a także Brandenburgii, w granicach której znalazło się miasto w 1679 roku. To zapewniło mu powolny rozwój, zaś w XIX wieku miasto uzyskało połączenie morskie ze Szczecinem, drogowe z lokalnymi miastami oraz kolejowe pod koniec wieku ze Szczecinem. Po II wojnie światowej, w 1945 roku Kamień Pomorski znalazł się w granicach Polski.
Dzisiaj to jedno z najważnieszych miast turystycznych Pomorza Zachodniego, w którym do najcenniejszych zabytków należą:
- Konkatedra św. Jana Chrzciciela – najstarszy obiekt zabytkowy Kamienia Pomorskiego, ufundowany po przeniesieniu w 1175 roku przez księcia Kazimierza I;
- Ratusz Miejski powstały na przełomie XIII i XIV wieku;
- Brama Wolińska w stylu gotyckim o charakterze obronnym;
- Pozostałości murów obronnych z XV wieku;
- Kamieńskie organy w Konkatedrze św. Jana Chrzciciela, które datowane są na około sprzed 1400 roku.
