HISTORIA - KARTKA Z KALENDARZA - 23 LUTEGO

23 lutego 1766 roku zmarł w Luneville we Francji Stanisław Leszczyński, król Polski w latach 1704-1709 i 1733-1736.

Był dwukrotnie królem Polski, księciem Lotaryngii i Baru, mecenasem sztuki i kultury, człowiekiem, który zyskał sobie u schyłku swojego życia miano „Mędrca Europy”. Stanisław Leszczyński pochodził ze znakomitego rodu wielkopolskiego. W wieku 22 lat otrzymał stanowisko wojewody poznańskiego, za sprawą swoich protektorów: króla Szwecji – Karola XII i króla Francji Ludwika XV został królem Polski.

Stanisław Leszczyński będący marionetką w rękach króla Szwecji Karola XII został w lipcu 1704 roku obrany polskim królem. Na tronie pozostawał tak długo aż jego protektor odnosił zwycięstwa. Kiedy jednak Karol XII poniósł klęskę pod Połtawą w starciu z wojskami cara Piotra I, Leszczyński został zmuszony do opuszczenia Polski. W 1714 roku otrzymał od Karola XII księstwo Dwóch Mostów w Nadrenii, jednak po jego śmierci zamieszkał w Alzacji.

Sytuacja Stanisława Leszczyńskiego diametralnie zmieniła się, kiedy jego córka Maria poślubiła króla Francji Ludwika XV. Kiedy w 1733 roku zmarł August II Mocny, Leszczyński udał się potajemnie do Polski, gdzie po raz drugi został obrany królem Polski. To jednak spowodowało interwencję Rosji, Prus i Austrii, które chcąc utrzymać istniejący stan i słabość Polski poparły syna Augusta II Mocnego – Augusta III na króla Polski. Leszczyński po raz kolejny pokonany, wyjechał z Polski i otrzymał od swojego zięcia w 1736 roku dożywotnio księstwa Lotaryngii i Baru.

Stanisław Leszczyński zmarł 23 lutego 1766 roku w Luneville w wieku 88 lat. Był najdłużej żyjącym królem Polski.

Zdjęcie: Stanisław Leszczyński według Jana Matejki, za Wikimedia Commons, domena publiczna.