8 września 1157 roku w Oksfordzie urodził się Ryszard Lwie Serce, król Anglii, jeden z dowódców podczas III wyprawy krzyżowej, w której odniósł sukcesy nad wojskami Saladyna.
Ryszard Lwie Serce początkowo nie był dziedzicem korony królestwa Anglii, jednak wskutek śmierci brata w 1183 roku został następcą swojego ojca Henryka II Plantageneta. Zanim objął tron Anglii otrzymał od ojca zwierzchnictwo nad Akwitanią i Poitiers, a między ojcem i braćmi dochodziło do sporów, a nawet lokalnych konfliktów. Po śmierci ojca objął władzę w Anglii w 1189 roku.
Kiedy Ryszard Lwie Serce obejmował władzę w Anglii, w Ziemi Świętej w 1187 roku wojska chrześcijańskie poniosły klęskę pod Rogami Hittinu, która doprowadziła wkrótce do upadku wielu twierdz jak: Akki, Sydonu, Bejrutu i wreszcie Jerozolimy. Na wieść o klęskach wojsk chrześcijańskich w 1190 roku Ryszard Lwie Serce zdecydował się wziąć udział w III wyprawie krzyżowej.
Wojskom chrześcijańskim, wśród których Ryszard Lwie Serce był jednym z najważniejszych dowódców, udało się odbić Akkę w lipcu 1191 roku, a także odnieść zwycięstwa nad Saladynem pod Arsuf i Jafą. Wojskom króla Anglii nie udało się zająć Jerozolimy, jednak w wyniku zawartego pokoju chrześcijanie mieli swobodny dostęp do miejsc świętych, w tym Jerozolimy.
Po zakończonej wojnie Ryszard Lwie Serce udał się w drogę powrotną do Anglii, jednak jego okręt rozbił się, a on sam dostał się do niewoli i wydano go cesarzowi Henrykowi VI, który zażądał za niego wysokiego okupu. Wolność Ryszard Lwie Serce odzyskał dopiero w lutym 1194 roku. Ostatnie lata upłynęły mu na walkach z bratem Janem bez Ziemi oraz królem Francji Filipem Augustem, który próbował odebrać mu posiadłości w Andegawenii. Podczas oblężenia zamku Chalus-Chabrol został ranny grotem strzały, wskutek czego do rany wdała się gangrena, powodując śmierć angielskiego króla 6 kwietnia 1199 roku.
