7 sierpnia 936 roku Otton I Wielki został koronowany w Akwizgranie na króla Niemiec.
Otton I Wielki pochodził z dynastii Ludolfingów i był synem Henryka Ptasznika. Po śmierci ojca w 936 roku Otton I koronował się w Akwizgranie na króla Niemiec, co doprowadziło do buntu, który wywołali jego bracia. Bunt został ostatecznie zdławiony w 939 roku, co umożliwiło Ottonowi I prowadzenie aktywnej polityki zagranicznej. W 951 roku Otton I wkroczył do Włoch, gdzie koronował się na króla Franków i Longobardów.
W 955 roku Otton I Wielki po sukcesach we Włoszech musiał zmierzyć się z najazdem węgierskim, który ostatecznie został powstrzymany 10 sierpnia 955 podczas bitwy na Lechowym Polu. W kolejnych latach Otton I umacniał swoją władzę, a w 962 roku został koronowany 2 lutego 962 roku przez papieża Jan XII na cesarza rzymskiego.
Władzę Ottona I i tytuł jako cesarza rzymskiego nie uznawał jednak cesarz bizantyjski Nicefor III. Zaaprobował ją dopiero następca Nicefora na tronie bizantyjskim – Jan I. Uznanie tytułu cesarza rzymskiego i władzy Ottona I Wielkiego przez cesarza bizantyjskiego zostało potwierdzono małżeństwem syna Ottona I – Ottona II w 972 roku z bizantyńską księżniczkę Teofano.
Przyjmując w 962 koronę cesarską Otton I tym samym połączył tron niemiecki z godnością cesarza rzymskiego, które aż do 1806 roku było nazywane Świętym Cesarstwem Rzymskim Narodu Niemieckiego lub I Rzeszą Niemiecką.
Otton I Wielki zmarł 7 maja 973 roku w Memleben. Jego szczątki spoczęły w katedrze w Magdeburgu. Po śmierci Ottona I władzę przejął jego syn Otton II i następnie Otton III. Dynastia Ottonów, która panowała w latach 962-1002 odegrała kluczowe znaczenie nie tylko w Niemczech, ale również w Europie.
Warto dodać, że cesarstwo, które stworzył Otton I Wielki nazywane było Świętym Cesarstwem Rzymskim Narodu Niemieckiego lub I Rzeszą Niemiecką i przetrwało do 1806 roku, kiedy to wskutek przegranej 2 grudnia 1805 roku bitwy pod Austerlitz i pokoju w Preszburgu /dzisiaj Bratysława/ 26 grudnia 1805 roku, cesarz Francuzów Napoleon Bonaparte zmusił Franciszka II Habsburga do zrzeczenia się godności cesarza rzymskiego i króla niemieckiego. Franciszek II abdykował 6 sierpnia 1806, a Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego przestało istnieć.
