27 marca 1306 roku Robert I Bruce koronował się na króla Szkocji.
Szkocję pod koniec XIII wieku podporządkował sobie król Anglii Edward I, a wśród możnych, którzy złożyli hołd królowi Anglii był Robert Bruce. W 1297 roku wybuchła nowa rebelia w Szkocji na czele której stanął William Wallace. W bitwie pod Stirling rozbił wojska angielskie, jednak rok później – w 1298 roku został pokonany w bitwie pod Falkirk. Mimo że Szkoci ponownie uznali protekcję Edwarda I, część możnych w Szkocji na czele z Robertem Bruc`em walczyło nadal z Anglikami.
Robert Bruce jako jeden z kandydatów do tronu szkockiego wszedł jednak w konflikt z innymi możnymi w Szkoci, którzy rościli sobie pretensję do tronu. Walki wewnętrzne w Szkocji wykorzystał Edward I, ponownie doprowadzając do hołdu szkockiej szlachty. Opór nadal stawiał Wiliiam Wallace, który został jednak w 1305 roku schwytany i stracony. Mimo to konflikt szkocko – angielski trwał, a na jego czele stanął już jako król Szkocji Robert I /koronował się 27 marca 1306 roku/, który wobec przewagi Edwarda I musiał uciekać do Irlandii.
Sytuacja w Szkocji i Anglii zmieniła się wraz ze śmiercią Edwarda I w 1307 roku. Jego następca Edward II nie potrafił przeciwstawić się wojskom szkockim, które w bitwie pod Bannockburn 24 czerwca 1314 roku rozbiły wojska angielskie. Bitwa ta przesądziła o niepodległości Szkocji, która formalnie została uznana przez Anglię dopiero w 1328 roku. Wówczas zawarto w Northampton pokój szkocko-angielski między Robertem I a królem Anglii Edwardem III.
Zdjęcia:
Robert Bruce, za Wikimedia Commons, domena publiczna;
Edward I Długonogi (król Anglii 1272–1307), za Wikimedia Commons, domena publiczna;
Bitwa pod Bannockburn, miniatura z Ilustrowanej Biblii z Holkham, źródło: Biblioteka Brytyjska, numer inwentarzowy: ADD. 47682, f.40, plik został udostępniony przez British Library i pochodzi z jej cyfrowych zasobów, plik udostępniony jest na licencji Creative Commons CC0 1.0 Uniwersalna Licencja Domeny Publicznej, za Wikimedia Commons, domena publiczna.