26 września 1815 roku z inicjatywy cara Rosji Aleksandra I, władcy Rosji, Prus oraz Austrii zawarli porozumienie tzw. Święte Przymierze mające na celu utrzymanie w Europie ładu przedrewolucyjnego oraz wzajemną pomoc w zwalczaniu ruchów reformatorskich.
Monarchowie Rosji, Prus i Austrii zaprosili do przystąpienia do sojuszu wszystkie europejskie państwa oprócz Turcji ze względu na sprawy religijne. Do porozumienia przystąpiło w sumie 16 państw, jednak poza Państwem Kościelnym i Wielką Brytanią. Warto podkreślić, że przymierze było pretekstem dla największych mocarstw do ingerencji i interwencji w krajach słabszych, czego dowodem były interwencje w Neapolu i Hiszpanii, a także wspólna postawa wobec sytuacji w Belgii czy podczas wybuchu powstania listopadowego w Polsce w 1830 roku.
Nadrzędną zasadą Świętego Przymierza zwalczanie przez sygnatariuszy ruchów rewolucyjnych na terenie własnych państw i ewentualnej współpracy policyjnej w tym zakresie. Z biegiem lat związki między państwami Świętego Przymierza zaczęły się jednak rozluźniać, co szczególnie było widoczne po Wiośnie Ludów, mimo że wówczas doszło do rosyjskiej interwencji w tłumieniu powstania na Węgrzech.
Za ostateczny kres Świętego Przymierza uznaje się wojnę krymską, gdy w czasie konfliktu rosyjsko-tureckiego, Austria zachowała neutralność wobec działań wojennych pomiędzy Rosją a Anglią i Francją. Ideę Świętego Przymierza chciał odtworzyć Otton von Bismarck, jednak próby te wobec wciąż narastających napięć między Niemcami, Austrią i Rosja o Bałkany, nie powiodły się.
