23 stycznia 1793 roku Rosja i Prusy podpisały II traktat rozbiorowy Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
II rozbiór polski dokonany przez dwóch zaborców – Rosję i Prusy był nie tylko kompromitacją obozu związanego z konfederacją targowicką oraz króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, ale również zaprzepaścił wszystkie dokonania Sejmu Wielkiego i Konstytucji 3 Maja z 1791 roku.
Wojna polsko-rosyjska w obronie Konstytucji 3 Maja pomimo zwycięstwa pod Zieleńcami, ostatecznie zakończyła się klęską wojsk polskich. Caryca Katarzyna II obawiając się zmian ustrojowych w Polsce, a także naciskana przez króla pruskiego Fryderyka II Wilhelma zgodziła się na II rozbiór ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
23 stycznia 1793 roku Prusy i Rosja podpisały kolejną konwencję rozbiorową, dzięki której królestwo Prus zagarnęło Gdańsk, Toruń, Wielkopolską i Mazowsze, zaś Rosja większość Białorusi, Ukrainę naddnieprzańską i Podole.
W czerwcu 1793 roku sejm w Grodnie, gdzie większość posłów polskich została zastraszona lub przekupiona, a nad głosowaniem czuwał ambasador rosyjski w Polsce Jakob Johann Sievers, któremu udało się osiągnąć sukces, a więc uzyskać zgodę Sejmu na kolejny rozbiór Polski.
Traktat rozbiorowy z Rosją został ratyfikowany 22 lipca 1793 roku, zaś z Prusami 25 września 1793 roku.