21 września 1920 roku rozpoczęły się rozmowy pokojowe między stroną polską a delegacją sowiecką, które zakończyły się 18 marca 1921 roku podpisaniem traktatu pokojowego, kończącego wojnę polsko – radziecką.
W drugiej połowie września 1920 roku polskie wojska odniosły bardzo ważne zwycięstwo podczas operacji niemeńskiej, rozstrzygając losy wojny. Dla polskich dyplomatów, którzy prowadzili wówczas rozmowy z delegacją sowiecką w Rydze zwycięstwa wojsk polskich miały ogromny wpływ na los rokowań. Polscy dyplomaci nie tylko mieli korzystniejsze karty w swych rękach, ale nasza delegacja mogła je teraz prowadzić z pozycji zwycięzcy i narzucić stronie rosyjskiej swoje żądania. Efektem rokowań było podpisanie najpierw 12 października zawieszenia broni, które ogłoszono 18 października, zaś 18 marca 1921 roku traktatu pokojowego, kończącego wojnę polsko – radziecką.
Na czele polskiej delegacji, wyłonionej przez sejm oraz Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego, stanął Jan Dąbski. Stronie sowieckiej przewodniczył zaś dyplomata Adolf Joffe. Podczas rokowań najważniejszą kwestią było ustalenie granic między Polską a Związkiem Radzieckim. Ostatecznie wschodnia granica zbliżona była do linii II rozbioru z 1793 roku, a po polskiej stronie znalazły się takie miasta na wschodzie jak: Lwów, Brześć, Grodno, Pińsk, Kowel, Głębokie, Stanisławów czy Tarnopol.
Granica polsko-radziecka ustalona w 1921 roku przetrwała do września 1939 roku, kiedy Związek Radziecki wypełniając układ Ribbentrop-Mołotow złamał pakt o nieagresji z Polską i Armia Czerwona wkroczyła na wschodnie ziemie polskie, które pod koniec września zostały włączone do ZSRR.