10 czerwca 1190 roku Fryderyk I Barbarossa utopił się w rzece Selef podczas III wyprawy krzyżowej.
Fryderyk I Barbarossa należał do jednego z najpotężniejszych władców XII-wiecznej Europy. W 1152 roku został królem Niemiec, a dzięki poparciu książąt niemieckich i porozumieniu z papieżem Eugeniuszem III sięgnął po koronę cesarską w 1155 roku.
Fryderyk Barbarossa dzięki uzyskaniu korony cesarskiej próbował wpływać na sąsiednie kraje, angażując się politycznie w wiele sporów i konfliktów. Jednym z nich była Polska, gdzie w konflikt między Piastami włączył się cesarz, który najechał ziemie polskie. Efektem interwencji było złożenie przez Bolesława Kędzierzawego w Krzyszkowie 30 sierpnia 1157 hołdu cesarzowi Fryderykowi I Barbarossie.
Fryderyk Barbarossa wszedł również w konflikt z kolejnymi papieżami, a ich powodem był spór o nadrzędną rolę w świecie chrześcijańskim. Spór doprowadził do wojny w Italii i mimo sukcesów wojsk cesarskich, Fryderyk I Barbarossa musiał uznać w końcu papieża Aleksandra III za jedynego prawowitego papieża i ukorzyć się przed nim.
W 1187 roku Fryderyk I Barbarossa zorganizował krucjatę mającą na celu odzyskanie Jerozolimy. III wyprawa krzyżowa, w które wzięli udział również królowie Anglii Ryszard Lwie Serce i Francji Filip II August, miała doprowadzić ponownie do odzyskania kontroli nad Ziemią Świętą. Cesarz Fryderyk I Barbarossa nigdy jednak nie dotarł do celu. 10 czerwca 1190 podczas przekraczania rzeki Salef lub jak mówią inne źródła – podczas kąpieli – utonął.
