Żmigród to jedno z najstarszych miast w Polsce. Leżąca na rzekami Baryczą i Sąsiecznicą miejscowość administracyjnie leży w województwie dolnośląskim, w powiecie trzebnickim. Miasto lokowane przez księcia wrocławskiego Henryka III w 1253 roku na przestrzenii swoich dziejów wielokrotnie zmieniało właścicieli. Należało m.in. do księstwa głogowskiego, wrocławskiego, oleśnickiego, zaś po wymarciu książąt oleśnickich, król czeski Władysław Jagiellończyk przekazał Żmigród podskarbiemu Zygmuntowi von Kurzbach. Miasto uzyskało statut państwa stanowego i jako pierwsze na Śląsku /wraz z Miliczem/ podlegało bezpośrednio koronie i było na równi starym księstwom.
Od końca XVI wieku aż do 1945 roku Żmigród kolejno należał do rodów: Kurzbachów (do 1592 roku), Schaffgotschów (do 1635 roku) oraz Hatzfeldów do 1945 roku. Zakończenie II wojny światowej przyniosło spore zniszczenia miastu zajętemu przez Armię Czerwoną, bowiem spłonął m.in. okazały pałac Hatzfeldów. Mimo że rozebrane zostało południowe skrzydło, pozostałości dawnego pałacu i kaplicy są dostępne w formie trwałej ruiny. Tuż obok niego znajduje się XVI-wieczna baszta, a także piękny park, który powstał na przełomie XVIII i XIX wieku w miejscu zlikwidowanych fortyfikacji twierdzy.
Pałac w Żmigrodzie – okazała budowla rodu Hatzfeldów
W miejscu, gdzie znajdują się pozostałości dawnego pałacu Hatzfeldów, w XIII wieku stała warownia, zaś w XIV wieku pierwszy murowany zamek. W XVIII wieku na jego miejscu rodzina Hatzfeldów wzniosła barokowy pałac, który zarówno w XVIII wieku /lata 1762-1765/, jak również w XIX wieku /lata 1874-1875/ został rozbudowany. Kres wspaniałemu pałacowi, w którym przebywali m.in. król pruski Fryderyk Wilhelm i car rosyjski Aleksander I, którzy w 1813 roku przyjęli tzw. Protokół Żmigrodzi, będący dokumentem poświęconym strategii prowadzenia wojny przeciwko Napoleonowi Bonaparte, przyniósł 1945 roku. Żmigród, jak również okazały pałac zostały zajęte przez Armię Czerwoną, która zniszczyła i spaliła barokowy pałac.
Baszta z XVI wieku
Wzniesiona w 1560 roku, była podwyższana kolejno przez Szwedów w czasie wojny trzydziestoletniej /w 1642 roku/, jak również w 1837 roku, gdy po raz kolejny zdecydowano się na dobudowanie piętra. Do 1945 roku mieściło się niej archiwum. Obecnie, po renowacji w 2008 roku, dostępna jest dla zwiedzających.
Park otaczający dawny pałac i basztę
Park powstał na przełomie XVIII i XIX wieku w miejsce zlikwidowanych fortyfikacji twierdzy. Jego powierzchnia to około 15 ha, a dzięki zakończonemu drugiemu etapowi rewaloryzacji Zespolu Pałacowo-Parkowego przywrócono oryginalny wygląd ogrodu. Park dostępny jest dla zwiedzających.