2 października 1413 w Horodle zawarto unię potwierdzającą ścisły związek między Królestwem Polski a Wielkim Księstwem Litewskim. Było to kolejne po unii w Krewie /14 sierpnia 1385 roku/ oraz umowie w Wołkowysku /11 stycznia 1386 roku/ porozumienie między dwoma państwami.
Celem unii w Horodle zawartej przez króla Władysława Jagiełłę i Wielkiego Księcia Litewskiego Witolda było zawarcie porozumienia mającego na celu zabezpieczenie Korony i Litwy przed Zakonem Krzyżackim, a także ułożenie stosunków między dwoma władcami.
Zgodnie z postanowieniami unii w Horodle rody rycerstwa polskiego adoptowały 47 rodów bojarskich, a szlachta litewska otrzymała przywileje i prawa własności, które jej status upodabniały do polskiej szlachty. Ponadto unia horodelska wprowadziła instytucję odrębnego wielkiego księcia na Litwie, wybieranego przez króla Królestwa Polskiego za radą i wiedzą bojarów litewskich oraz panów polskich, jak również postanowiono, że dla omawiania ważnych spraw dotyczących Korony i Litwy odbywać się będą wspólne zjazdy.
Unia w Horodle miała na początku XV wieku ogromne znaczenie dla przyszłości obydwu państw i stanowiła ważny krok w drodze do zjednoczenia Polski i Litwy.
