17 lutego 1772 roku w Petersburgu podpisano tajną konwencję rosyjsko – pruską dotyczącą I rozbioru Polski.
Rzeczpospolita Obojga Narodów osłabiona od czasów Wielkiej Wojny Północnej, uważana przez cara Piotra I za jego protektorat, była jednak łakomym kąskiem nie tylko dla Rosji, ale również Prus i Austrii.
Rosnąca potęga Prus, mająca nadzieje na nowe nabytki Austria oraz próbująca utrzymać swój posiadania Rosja chciały regulować swoje wzajemne stosunki kosztem Polski.
Ponadto konfederacja barska, próby reform w Rzeczypospolitej spowodowały, że Rosja coraz bardziej skłonna była iść na ustępstwa, decydując się podpisanie 17 lutego 1772 roku tajnej konwencji w Petersburgu, na mocy której Rosja i Prusy miały dokonać rozbioru ziem polskich.
Rozbiorem zainteresowana była również Austria, która nie była w stanie odzyskać utraconego Śląska na rzecz Prus, dlatego też szukając rekompensaty utraconych ziem zwróciła się przeciwko Polsce.
Ostatecznie układ rozbiorowy podpisano 5 sierpnia 1772 roku. Na jego mocy Rosja otrzymała 92 tys. km², Prusy otrzymały 36 tys. km², zaś Austria – 83 tys. km².