Zabytkowa Kopalnia Ignacy w Rybniku

Warto podkreślić, że początek kopalni Ignacy to koniec XVIII wieku, a dokładnie 1792 roku kiedy natrafiano na pokłady węgla kamiennego w Biertułtowach, gdzie założono najpierw kopalnię „Versuch Kohlengrube”, przemianowną następnie na Hoym na część hrabiego von Hoyma, pruskiego ministra dla prownicji śląskiej. W kolejnych latach kopalnia sukcesywnie się rozrastała, uruchomiono maszynę parową w 1806 roku, zbudowano między innymi: w 1854 roku szyb Graf Reden, w 1868 przyłączono do kopalni Hoym, kopalnię Carolus, w 1870 kopalnię Laura, zaś 1874 roku rozpoczęto budowę szybu Kościuszko. 

Kopalnia wielokrotnie zmieniała właścicieli, zaś od 1922 roku znalazła się w granicach odrodzonej Polski. We wrześniu 1936 roku kopalnia przyjęła nazwę Ignacy, na cześć urzędującego prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej Ignacego Mościckiego. Kolejne istotne zmiany zaszły po II wojnie światowej. 31 marca 1945 roku kopalnię przejęło Rybnickie Zjednoczenie Przemysłu Węglowego, zaś w 1968 roku połączono z KWK Rydułtowy. Kopalnia fedrowała do 1995 roku, kiedy to 11 sierpnia wyjechała ostatnia tona węgla z KWK Ignacy. Warto dodać, że w 2006 roku unieruchomiono szyb Kościuszko a w 2008 roku odbył się ostatni wyjazd pracowników kopalni szybem Głowacki.

W 2005 roku Śląski Wojewódzki Konserwator Zabytków zadecydował o wpisaniu do Rejestru Zabytków Województwa Śląskiego zespołu zabudowy oraz najbliższe otoczenie dawnej kopalni Ignacy. W skład zespołu weszły budynki szybów Głowacki i Kościuszko wraz z maszynami wyciągowymi oraz budynek elektrowni wraz z dwoma sprężarkami (kompresorami), a w kolejnych latach zaadaptowano pomieszczenia kopalni, którą można dzisiaj zwiedzać.

Warto również dodać, że 19 września 1999 roku powstało Stowarzyszenie Zabytkowej Kopalni Ignacy, a od 15 kwietnia 2021 roku  Zabytkowa Kopalnia Ignacy w Rybniku jest instytucją kultury, której zadaniem jest upowszechnianie i popularyzacja kultury dziedzictwa przemysłowego, edukacja kulturowa i naukowa oraz rekreacja.