HISTORIA - KARTKA Z KALENDARZA - 26 SIERPNIA

26 sierpnia 1914 roku rozpoczęła się bitwa pod Tannenbergiem, która zakończyła się cztery dni później, 30 sierpnia klęską wojsk rosyjskich.

Rozpoczęta 17 sierpnia 1914 roku ofensywa rosyjska miała odciążyć wojska francuskie na froncie zachodnim, gdzie wojska niemieckie odnosiły sukcesy. Rosjanie uderzyli najpierw na austriacki Lwów, dość szybko go zajmując, a następnie drugie uderzenie pod dowództwem generała Rennenkampfa od strony Wilna i pod dowództwem generała Samsonowa od strony Narwi skierowano na Prusy Wschodnie. Ofensywę rosyjską rozpoczęto kiedy na zachodzie wojska niemieckie parły na Paryż, co miało kluczowe znaczenie dla przebiegu wojny. Generał von Moltke kiedy dowiedział się, że Rosjanie rozpoczęli atak, a dowodzący na froncie wschodnim generał Max von Prittwitz und Gaffron nie zamierza nie tylko podjąć kontrofensywy, ale wycofać się za Wisłę, natychmiast go zdymisjonował i wysłał z zachodu, gdzie trwały główne walki dwa korpusy, aby wzmocnić siłę wojsk niemieckich na wschodzie.

Armia rosyjska po wdarciu się do Prus Wschodnich pokonała 20 sierpnia 1914 roku wojska niemieckie w bitwie pod Gąbinem. Wobec przewagi wojsk rosyjskich i niepokojących wieści z frontu, dowództwo niemieckie zdecydowało się przeprowadzić kontratak, a jego plan mieli przygotować Erich Ludendorff i Paul von Hindenburg, którzy zdecydowali się zaatakować wojska 2 Armii generała Aleksandra Samsonowa w rejonie Stębarku. Bitwa, która przeszła do historii jako II bitwa pod Tannenbergiem rozpoczęła się 26 sierpnia i trwała do 30 sierpnia.

Bitwa zakończyła się klęską wojsk rosyjskich, które wobec braku koordynacji działań – wojska  Rennenkampfa nie poszły z odsieczą walczącym siłom Samsonowa, a także rozpoznania sił przeciwnikami, nie potrafiły skutecznie przeciwstawić się śmiałemu planowi Ludendorffa i Hindenburga. Jeszcze kiedy trwała bitwa, 29 sierpnia generał Samsonow po doznanej klęsce popełnił samobójstwo. Do niewoli niemieckiej dostało się około 90-100 tysięcy żołnierzy rosyjskich, a około 30 tysięcy zginęło.

Warto dodać, że po rozbiciu wojska Samsonowa, wojska niemieckie uderzyły na wojska generała Rennenkampfa. Bitwa w rejonie Jezior Mazurskim trwała od 6 do 14 września 1914 roku i zakończyła się kolejną klęską wojsk rosyjskich. Warto jednak dodać, że mimo iż na wschodzie Niemcy pod dowództwem Ericha Ludendorffa i Paula von Hindenburga odnieśli spektakularne zwycięstwa pod Tannenbergiem i nad Jeziorami Mazurskimi, osłabione zostały wojska na froncie zachodnim. Tam 4 września nad rzeką Marną doszło do jednej z najważniejszych i przełomowych bitew I wojny światowej. Przerzucenie dwóch korpusów na front wschodni, a także brak koordynacji wśród dowódców niemieckich przesądził o ich porażce we Francji, uniemożliwiając tym samym zdobycie Paryża.

Po bitwie pod Tannenbergiem gen. Paul von Hindenburg został mianowany dowódcą frontu wschodniego i awansowany na feldmarszałka, a jego postać otoczona została kultem, co miało wpływ na jego pozycję w okresie Republiki Weimarskiej. Z kolei generał Ludendorff obok Hindenburga stał się jedną z czołowych postaci w Cesarstwie Niemieckim, mając wpływ na podejmowane decyzje dotyczące prowadzenie działań wojennych przez Niemców.

Zdjęcie: Paul von Hindenburg i Erich Ludendorff, autor/artysta: Hugo Vogel 1855 – 1934, źródło/fotograf: Schlachten des Weltkrieges, Band 19, Tannenberg, Published by Verlag Gerhard von Stalling, Oldenburg/Berlin 1928. Scanned by Lars Helbo, za Wikimedia Commons, domena publiczna.