HISTORIA - KARTKA Z KALENDARZA - 13 SIERPNIA

13 sierpnia 1920 roku wojska Armii Czerwonej pod dowództwem Michaiła Tuchaczewskiego rozpoczęły uderzenie na Warszawę podczas wojny polsko-bolszewickiej.

Rozpoczęta 13 sierpnia 1920 roku na przedpolach Warszawy najważniejsza bitwa wojny polsko – bolszewickiej, określana mianem „Cudu nad Wisłą”, a także uznana przez Edgara Vincenta D'Abernona za 18 przełomową bitwę w historii świata, zadecydowała o zachowaniu przez Polskę niepodległości i zahamowała ekspansję komunizmu na Zachód Europy. Udział w tej bitwie miał również 167 „bytomski” pułk piechoty, który w ramach VII Brygady Rezerwowej bronił fortu Dębe, jednej z najważniejszych twierdz na przedmościu warszawskim.

Zanim jednak doszło do walk, w których udział wzięły jednostki VII BR, już 13 sierpnia w rejonie bronionym przez Brygadę atak rozpoczęły 21 i 27 Dywizja Strzelców. Nie czekając na główne siły uderzyły za plecami VII Brygady Rezerwowej na Radzymin, rozbijając broniące się tam 46 pułk piechoty i 19 Dywizję Piechoty. Ich atak doprowadził nie tylko do przełamania polskiej obrony i zajęcia przez wroga Radzymina, ale otworzył Sowietom drogę do Warszawy, która znajdowała się zaledwie 23 km od nacierających wojsk wroga.

Bolszewicy uderzając na przedmieścia Warszawy – przełamali pierwszą linię obrony i zajęli Radzymin. Rozpoczęły się dwudniowe walki o Warszawę między 14 a 15 sierpnia 1920. Najcięższe walki trwały pod Radzyminem, Ossowem i na Przedmościu Warszawskim, gdzie ważną rolę odegrali żołnierze 167 „bytomskiego” pułku piechoty, którzy bronili fortu Dębe atakowanego przez wojska sowieckiej 6. Dywizji Strzelców.

Zdjęcie: Jeńcy radzieccy w przemarszu przez Radzymin, źródło: Narodowe Archiwum Cyfrowe, data wydarzenia: 15 sierpnia 1920 roku, sygnatura: 1-H-384-2.