Bitwa trzech cesarzy, podczas której objawił się geniusz Bonapartego

2 grudnia 1805 roku pod Austerlitz /Slavkov u Brna – miasto czeskie nieopodal Brna/ rozegrała się jedna z najważniejszych bitew okresu napoleońskiego. Starły się w niej wojska francuskie dowodzone przez cesarza Napoleona Bonaparte z wojskami austriackimi cesarza Franciszka II i cara Rosji – Aleksandra I.

Licząca około 75 tysięcy żołnierzy Wielka Armia 213 lat temu, 2 grudnia 1805 roku pokonała wojska rosyjsko – austriackie w sile ponad 90 tysięcy żołnierzy pod wodzą gen. Kutuzowa i von Lichtensteina. Bitwa toczona pod dyktando Napoleona Bonaparte, który wykorzystał wszystkie słabostki i błędy przeciwników doprowadziły do klęski połączone siły rosyjsko – austriackie.

Bonaparte wykorzystał przede wszystkim fakt, że bitwa rozgrywała się na prawy skrzydle, gdzie Cesarz Francuzów zwietrzył szansę rozdzielenia wojsk wroga. Najpierw Francuzi rozbili centrum wojsk przeciwnika, a następnie ich lewe skrzydło oraz powstrzymali kontrofensywę rosyjskiej kawalerii. Chaos, jaki powstał w szeregach wroga doprowadził wojska sprzymierzonych państw do ucieczki i oddania pola walki. Francuzi stracili około 9 tysięcy żołnierzy, zaś wojska austriacko – rosyjskie prawie 26 tysięcy żołnierzy /16 tysięcy zginęło, a 12 tysięcy dostało się do niewoli/. Bitwa pod Austerlitz była z jednej strony dowodem geniuszu strategicznego Napoleona Bonaparte, zaś z drugiej jedną z największych klęsk koalicji antyfrancuskiej.

Dwa dni po bitwie, cesarz Austrii Franciszek II Habsburg poprosił o rozejm. Na mocy pokoju zawartego w Preszburgu /Bratysława/ 27 grudnia 1805 roku Austria musiała wycofać się z Włoch i Rzeszy, oddawała Napoleonowi Wenecję, Istrię, Dalmację, a Bawarii – Tyrol.

Zdjęcie:

1. Bitwa pod Austerlitz, malarz - François Gérard, obecnie w zbiorach Musée de Trianon, za Wikimedia Commons;

2. Napoleon Bonaparte - Narodowa Galeria Sztuki w Waszyngtonie, za Wikimieda Commons.